l o v e is a fool.

Mavi bikinimin üzerine giydiğim beyaz kısa salaş elbisem ve deri kahverengi sandaletlerimle sahilde oturmuş dalgaları ve batan güneşi izliyorum. Sakinleşmeye çalışıyorum ama bugünlerde fazlasıyla huzursuzum. Yediğim şeylerin tadını alamıyor, suya girdiğimde bile yeterince sakin olamıyorum. Geceleri iğrenç kabuslar görüyorum sürekli. O'nun yüzünden hep. Ruhsuz ve duygusuz biri olmama rağmen kalbim pek çok kez kırıldı. Hep birini sevdiğimde üzülüyorum. Sevgi bana göre değil bence. Ben dünyaya amaçlarımı yerine getirmek için gelmişim. Duygularım olmamalı benim, yoksa zafere asla ulaşamam. Ama oluyor işte. Birine öyle bağlanıyorsun ki sürekli onun yanında olmak istiyor, onsuz yaşayamayacak hale geliyorsun. Aphrodite'in kızları için bu kolay tabii. Sevdikleri her şeyi elde ediyorlar. Onlara gıpta ediyorum bazen, güzel olmadığımdan değil yoksa mükemmel bir bedene sahibim. Kumralla sarı arasında kararsız kalmış saçlarım, deniz mavisi gözlerim ve kırmızı dolgun dudaklarımla bir Tanrıça kadar güzelim.

Erkekler her zaman beni ister, ama bunu soğuk biri olduğum için belli etmezler. Çok az kişiye kapıldım bugüne kadar. Biri Luce'tu, cazibesine karşı koyamıyordum. Umursamazlık yönünden birbirimize benziyoruz zaten. Ayrılsak da hala iyi bir arkadaşız. Bir de O var tabii, Aris. Asıl sorun o zaten. Kırk yılda bir birini seviyorum, bu O olmak zorunda mı? Ne zaman içimdeki kalkanı kırıp kendimi O'na sunsam beni reddediyor. İçimden bir parça kopuyor o zaman, ağlamamak için kendimi zor tutuyorum. Evet, O'nu delicesine seviyorum. Biliyorum, aşk aptallıktır. Ve biliyorum, ben de bir aptalım.

Üstelik, beni sürekli reddetmesine rağmen beni bir gölge gibi izliyor. Ne yediğimi, kimlerle konuştuğumu bile biliyor sanırım. Beni aynı anda hem sinirlendiriyor, hem üzüyor, hem de kendisine gittikçe daha fazla bağlıyor. Başkasıyla olamayacağımı biliyor, ama kendisi istediği kişiyle beraber oluyor. Daha geçen gün Myrenela ileydi. Hatta o kadar talihsizim ki, tam onu öptüğü sırada oradan geçiyordum. Anlaşılan onları gördüğümü ve beni bir kez daha kırdığını bilmiyordu. Gerçi umrunda mıydı ki? Pek sanmıyorum. Eğer beni önemseseydi bugüne kadar yapacağını yapardı zaten.

Ben iyice pesimist bir ruh haline girip bunları düşünedurayım, birinin geldiğini görüyorum. Hatta kim? Aris. Telepati yeteneği falan mı var? Düşüncelerimi mi okuyabiliyor bu çocuk? Tam onu düşünürken burada belirlemesi tanrıların oyunu olmalı. Doğru, bizimle uğraşmayı çok severler onlar.

Aris beni görünce biraz şaşırıyor sanırım, ama bana doğru gelmeye devam ediyor ve yanıma oturuyor. Tenlerimiz birbirine değmiyor ama, değmemeli zaten. Ona ters bir bakış atıyor ve konuşuyorum: 'Neden buradasın Aris, bana acı çektirmek hoşuna mı gidiyor? Dahası, Myrenela'dan sıkıldın da bana mı geldin?' Ben bunları söyleyince bakışları donuklaşıyor ve yüzü hafifçe kasılıyor. İyi, acı çeken sadece ben olmamalıyım.

'Ben, seni...Üzgünüm. Sadece seninle konuşmayı özledim.' Gece mavisi oje sürülmüş tırnaklarıma bakarken aldığım cevap karşısında tepkisiz kalıyorum, ama aynı zamanda tokadı o güzel yüzüne yapıştırmak istiyorum. Kendimi tutmam zor oluyor. Beklemediğim bir şey değil yine yalan söylemesi. Aptalca kuruntularıma rağmen aslında onun da beni sevdiğini biliyorum, belki acı da çekiyor. Ama hayır, bunu kabul etmeyeceğim. O yalan söylediği sürece, o kendini bana açmadığı sürece bunu kabul etmeyeceğim.

Cevabım da düşüncelerime uygun olarak geliyor. 'Özlemek mi? Bir şeyi özlemek için önce onu sevmek gerekir. Sen de bu yeteneğin olduğunu sanmıyorum.' Bu sözlerim için bir an pişmanlık duysam da hemen bu duyguyu siliyorum ruhumdan. Verdiğim cevaba memnunum artık. Onu her ne kadar çok sevsem de bir yanım ondan nefret ediyor beni bu kadar üzdüğü ve kırdığı için. Aynısını ona yapmak istiyorum, içini parçalamak, hiç bitmeyen bir özlem duymasını sağlamak istiyorum. Benim de sahip olduğum bir gurur var, artık kendimi sürekli ona açmayacağım, bir daha onu sevdiğimi söylemeyeceğim. Onun yakınına dahi yaklaşmayacağım, hatta başkalarıyla eğlenebilirim, ki bu çok zor olmaz. Belki onu unutmamı sağlar tüm bu şeyler, belki sonunda yeniden kendim olurum. Yine aptalca hayaller kuruyorum. Böyle bir şey asla olmayacak, bunu düşünmem bile saçma. Hep ona bağlı kalacağım, onu asla unutamayacağım.

Aslında bildiğim ancak unutulmuş gerçekler yeniden su yüzüne çıkınca artık bu yükü taşıyamayacağımı hissediyorum. Hatta içimden ağlamak bile geliyor ama onun yanında yeniden zayıflaşmayacağım. Ruhum daralıyor sanki, birazcık da olsa sakinleşmeliyim. Ama ben kibar biriyim, sakinleşmek için bile olsa onu umursamadan yüzmeye gidemem. Denize özlem dolu gözlerle bakarak öylece oturmaya devam ediyorum.

Yüzü acıyla buruşuyor gibi ama yine her zamanki soğuk haline geliyor. Cevap verirken ki ses tonu da soğuk, bencil ve anlamsız. Hiçbir duygu taşımıyor içinde. 'Evet yeteneksizim Celessé.' Bunu söylerken de hafifçe yutkunuyor. Şu an benim için gizlemeye çalıştığı şeyler ya da davranışları değil, ağzından çıkan sözler önemli. Her zaman karamsar biri oldum zaten, yine eski halime dönmeliyim. Neden uğraşıyorum ki içini görmeye? Kendisini böyle göstermek istiyorsa göstersin, artık umursamayacağım. Yeter bu kadar Pollyanna'cılık yaptığım. Cevabı karşısında söyleyecek bir şeyim yok, bu yüzden yine ağzımı kapalı tutuyorum. Oysa o derin bir özlem çekiyormuş gibi nefes alıp yanıma doğru yaklaşıyor. Kollarımız hafifçe temas ettiğinde ürperiyorum. Biraz rahatsızlık duymuyor değilim açıkçası, çünkü kendimi temas etmemeye şartlamışken o daha da fazla yaklaşıyor. Yeminlerimi bozmak hoş bir şey değil. Kendime ve başkalarına verdiğim sözleri çoğu zaman tutarım ben, eğer çıkarlarım durumu değiştirmiyorsa. Şimdi de benim bulunduğum durumu görmezden gelerek başını eğiyor, şimdi yüzlerimiz birbirine doğru bakıyor. Derin mavilikler birbirini kucaklıyor, sarılıyorlar. Bakışlarımda sevgi, nefret ve acı ortak olmuşlar, ayrılmıyorlar birbirlerinden. O an ikimizde birbirimizin ruhunu görüyoruz, bağlarımız daha da sıkılaşıyor. Oysa bunu istemiyorum ben, yüzüme hemen maskemi örtüyorum. Bakışlarım soğuklaşıyor, yüzümden neler hissettiğim anlaşılmıyor. 'Benim için biraz gül, lütfen. Kimse böyle olsun, yaşansın istemez.' İçimden ona bir kez daha tokat yapıştırmak geliyor, oysa kendimi kontrol edip bunu yapmak yerine geri çekiliyorum. İçimdekileri daha fazla tutmayacak hale geldim şu an, neredeyse kalkıp bağıracağım. Bunun yerine alaycı bir sesle konuşuyorum. 'Yüce Zeus aşkına! Ciddi olmazsın Aris, bunları sen mi söylüyorsun? Bana acı çektiren, üzen, gülümsememi bile elimden alan sen... Seni gerçekten anlayamıyorum.' Zeus'un adını andığımda gök gürüldüyor, oysa bunu umursayamayacak kadar sinirliyim şu an. Öfkemden deniz de nasibini alıyor, dalgalar bile kıyıya daha hızlı vurmaya başlıyor.

O da benim gibi geri çekiliyor. Bana kızmasını ya da başka bir şey yapmasını beklerken o sakince kuma uzanıp kollarını başının altına yastık gibi koyuyor. Yüzü gülümsüyor, bir şeyler arar gibi gökyüzüne bakıyor şu an. Fazlasıyla huzurlu gibi görünüyor, ben de öyle olmayı o kadar çok isterdim ki. Aris'in bu halini görünce içimden saçlarını okşamak ve yüzüne öpücükler kondurmak geliyor, hem de bunu yapamayacağımı bile bile. Kalbim biraz daha sızlıyor, gittikçe daha fazla parçalanıyor. Normalde tüm hareketlerime yön veren beynim şu an çalışmıyor, kalbimle düşünüyorum. Şu an fazlasıyla duygusallaşmış olsam da gözlerimdeki nefreti hala tutuyorum, gerçekten öyle hissetmesem bile. Ondan nasıl nefret edebilirim ki? Onu gerçekten çok seviyorum ve onun için birçok şey yapabilirim. Dizlerimi kendime doğru çekip başımı yaslıyorum ve kollarımla kendimi sarıyorum. Göz ucuyla ona bakıyorum, gözlerini çoktan kapamış ve yüzündeki huzurlu ifade hala orada. Çok fazla değer verdiği babası sanki ruhuna fısıldıyor şu an. Aslında gerçekten ne düşündüğünü bilmiyorum, benim ki sadece bir tahmin. Ama gerçeklik payı fazla. Ne yazık ki ben babamı bu kadar çok sevemiyorum, ancak ona olan saygım sonsuz. Her zaman hayranlık duydum onun gücüne ve kudretine, tuttuğunu koparmasına. Ama ona karşı sevgi hissedemiyorum, hayır. Gerçi umrunda olduğunu da pek zannetmiyorum. Düşüncelerimin karanlığına iyice gömülmüş bir haldeyken o sakin sesi duyuyorum. 'Celessé, bir şey rica edebilir miyim?' Ne istersen senin, ne istersen. Ama her şeyim sana ait zaten, verebilecek pek bir şeyim kalmadı. Aklımdan bu sözler geçiyor, ama susmaya devam ediyorum. Gözleri kapalı olduğu için başımı ona doğru çevirip dikkatle inceliyorum bir kez daha, zihnime kazınmış yüzü. Onu böyle bir halde görmeye pek alışık değilim, genelde çok soğuk bakar. Yüzü kesinlikle hiçbir duygusunu belli etmez, hep bir maskesi vardır. Zaman zaman bir şeyler görürüm sadece, bu da nadir olur. Onun yüzünü incelerken kaslı kollarından birini başının altından çıkarıp yanına uzanmamı istermiş gibi koyuyor. Gözleri hala kapalı, bakışlarımdan korkuyor gibi. 'Lütfen, sadece şu anı yaşayalım.' Evet, kesinlikle daha yakın olmak istiyor. Ne diyeceğimi bilmiyorum aslında. Fazlasıyla değişken olduğum bir gerçek, ona yaklaşmamaya yemin etmişken nasıl şu anda ona delice sarılmak istiyorum? Onu reddetmemi beklemiyor sanırım, hareketleri fazlasıyla emin. Onu şaşırtmak beni çok eğlendirecek olsa da yapmayacağım, uzun zamandır en azından bunu bekliyorum. Yine her şey normal seyrine dönse bile kendimi aşağılanmış hissedemem artık düştüğüm dipten çıkamayacak kadar battım çünkü onca kez. Gözlerim de olmayan nefretimle bakmayı kesiyor, fazlasıyla sevgi dolular şimdi. Yine sessiz kalmayı tercih ederk ona doğru iyice yaklaşıyorum ve yanına kıvrılıyorum. Sarıyla kumral karışımı saçlarım koluna doğru uzanmış öylece yatıyorum. Onun kokusunu, sıcaklığını hissetmek o kadar... Hoş ki! İçimdeki tüm sıkıntımdan kurtuldum bir anda, bu ufak sarılma bile bana yetti. Yumuşak bir sesle 'Gözlerini açabilirsin artık.' diyorum. Oysa şimdi benim gözlerim kapandı. Bu anın da biteceğini bilsem de onun dediği gibi anı yaşamaya konsantre olmalıyım.

Başının altındaki elini de çekip saçlarımı okşarken birden gözlerimi açıyorum. Başını rahatça kumlara yaslamış, şimdi sadece elleri hareket ediyor. Nefeslerimiz birbirine vurup karışıyor ikimize de tuhaf bir sıcaklık veriyor. Şu an ikimiz de fazlasıyla saf ve temiz gözüküyoruz, ama ben öyle olmadığımı biliyorum. Hatta birçok kişiden daha kirliyim içten içe, insanlara acı çektirdim sadece. Bedenim onda daha fazla yaklaşmak istiyor ve kendimi zor durduruyorum. İkimiz de az önce bir hata yaptık bence, ne o bu teklifi yapmalıydı ne de ben kabul etmeliydim. Yine her şey normal haline geldiğinde üzerimizde bir iz daha bırakacak sadece daha da zorlaştırmış olacağız olanları. Uzak durmak güçleşecek, direncimiz de öyle. Oysa bu kaostan başka bir işe yaramaz bunu biliyorum. Bu hatamızın da bedelini ödeyeceğiz elbet. Oysa kefaretini vereceğim çok fazla şey var, yenisinin eklenmesi daha kötü olacak. İkimiz de hala kıpırdamadan dururken o yeniden konuşuyor. 'Seni kırmak istemiyorum.' Bana yalan söylemediği ilk an diyebilirim. Kulağıma daha çok bir itiraf gibi geliyor. İstemiyorum dese de bunun hem geçmişi, hem de geleceği var. İstemiyordu, ama yaptı. İstemiyor, ama yapıyor. Belki istemeyecek, ama yine yapacak. Kaçınılmaz bir şey bu. Birbirimizi hiçbir zaman kırmak istemesek de bunu fazlasıyla yapacağız, yaptık, yapıyoruz. Gerçekten elimizde olan bir şey değil, yoksa böyle olcağını pek sanmam. Aptalca hayatlarımız, hırslarımız ve yerine getirmemiz gereken sorumluluklarımız bizim önümüzde bir engel. Aslında şu an söylediği şey bir kaç saat sonra olacakların habercisi. İkimizde çekip gideceğiz acı çeke çeke, buna hazırlanmak gerek. Sadece benim için değil kendisi için de söylüyor bunu. Hazırlıklı olmalıyız, anın büyüsüne kapılmak aslında oldukça yanlış. Olamayacak şeyleri istemek de aptalca bana göre, ama elinde değil insanın. Duyguların buna engel oluyor. İkimizde derin nefesler alıp belki uzun zaman sonra yeniden hissedeceğimiz kokularımızı iyice içimize çekiyoruz. Onu asla unutamayacağım bir gerçek. Daha fazla yaklaşıp alnımı yavaşça öpüyor. Bu temas beni etkilemiyor değil, ama bunu belli etmemeye çalışıyorum. Hafifçe de olsa geri çekiliyoruz, bu daha fazla yaklaşmamız gerektiğinin bir göstergesi. Bunları kendime bile itiraf etmek istemesemde fazlasıyla gerçekçi olan sözlerim dudaklarımdan dökülüyor. 'İstiyorsan şu an çekip gidebilirsin, bunu durduramam. Hatta şu an ne olacağını düşündüğünü biliyorum, kendine soruyorsun ne cevap vereceğim diye. Gidebilirsin gerçekten, belki yapman gereken de bu. Ya da benim yapmam gereken, bilmiyorum. Devam edersek daha çok iz kalacak üzerimizde, her şey daha zor olacak. Bu yüzden... Bence...' Devam edemiyorum konuşmaya. Acı veriyor gerçekler, elimde değil bu. Öylece susuyorum yeniden, konuşmaya devam edemesem bile çoktan kabullenmişim her şeyi.

Ben hala ona sarılmış dururken o sözlerim karşısında suskun kalıyor. Gerçekler içimizi yaksa da bunu isteyerek söylemediğimi tahmin etmiş olmasını istiyorum, çünkü sadece zorunluluktan döküldü kelimeler dudaklarımdan. Kararsız kaldığını görebiliyorum onun da gitmek ya da kalmak arasında. Sessiz kalmasına rağmen gözleriyle konuşuyor sanki. Gerçekten ne istediğimizi sorguluyor sanırım, en azından ben öyle düşünüyorum. Gözlerimin hala birbirine kenetlenmişken o yüzüne yeniden maskesini örtüyor, soğuk bir ifadeye bürünüyor yeniden. Gerçekten böyle hissetmediğini biliyorum bunu sadece duygularını saklamak istediğinde yapar çünkü. Daha derine inmek istesem de soğuk bakışları beni engelliyor, yapamıyorum. Kendime kızıyorum içimden, ikimizin de rüyasını yıktım. Kendimi umursamasam bile o benim için gerçekten önemli. Onu hiçbir zaman kırmak, üzmek istemiyorum ama elimde değil. Gerçekçi olmayan bir rüyada takılıp kalırsak asla kendimiz olamayız. Yapmamız gereken görevleri, sorumlulakları gerçekleştiremeyiz. Hayal kurmak güzel tabii ki, kendi istediğin gibi bir dünya yaratmak. Hatta bunu fazlaca isterdim ama gerçekçi olmam gerektiğini birçok yoldan öğrendim ben. Böyle bir durum karşısında ilk defa örtmüyorum duygularımı, özür dileyen gözlerle bakıyorum hatta yüzüne. O da direncini fazla tutamıyor gibi, biraz da olsa yumuşuyor yüzü. Ellerini saçlarımdan çekip yanaklarıma yerleştiriyor. İlk kez ellerim dışında tenime dokunuyor. Parmakları hafif hareketlerle sanki tenimi zihnine iyice kazımak istermiş gibi geziniyor yüzümde. Bense ellerimi koyduğum yerden çekmiyorum, bedenim bu temasla tamamen dondu. Elleriyle yüzümde dokunduğu yerler alev alev yanıyor, hiç bir şekilde kızarmayan yüzümde hafif bir pembelik beliriyor. Buna devam etmek istiyorum ama korkuyorum. Yeniden kırılmaktan korkuyorum, hem de bunu isteyerek yaptığımın bilincindeyken. Birlikte yapabildiğimiz tek şeyin birbirimizi kırmak olduğu gerçeği ironik aslında. O benden tenime iyice yaklaşmak için izin isterken gözlerim korku ve arzuyla karışık bir biçimde cevap veriyor. Bana iyice yaklaşıyor, artık nefeslerimiz birbirine vurmayı kesip bir bütün oluyor. Aynı anda nefes alıyoruz, aynı anda kalbimiz atıyor sanki. İkimizde altüst olmuşuz, zaman bile durmuş sanki. Gözlerini açıp izin istiyor benden. 'Celessé?' Bu tek kelime bile yeterli benim için, ellerimi göğsünden çekip bende yüzüne yerleştriyorum. Çok uzun zamandır onun dudaklarını tenimde hissetmeyi bekliyorum ama korkuyorum ilk adımı atmaktan. Kendimi cesaretlendirmeye çalışarak dudaklarına küçük bir öpücük konduruyorum. Tanrılar aşkına, ne zaman öpüşmekten bu kadar korkar oldum ben? Nefes alışım hızlanmış, o adımı atmamı beklerken ben öylece kıpırtısız duruyorum. Eğer devam edecekse bunu şimdi yapmalı, yoksa sonsuza kadar bekleyebiliriz.