Bir Ruhu Çalmak.

Tanrıça gecenin efendisi olma lütfunu en iyi biçimde kullanmayı seçmişti gözlerinin açık olduğu her gece. Gündüzleri genellikle Olimpos'un zirvesinde olmayı yeğlerdi ama rüzgar gibi uçucu kişiliğini bilmeyen var mıydı? Saygı duyduğu birisi olan Aphrodite gibi olmasa da kendine özgü bir güzelliği vardı tanrıçanın. Tanrılar katında da güzelliği saygı görürdü, ölümlüler arasında da. Diğer tanrılardan tek bir eksiği vardı, onun çocukları yoktu. Gecenin hanımı olan bu büyüleyici gülümsemesi olan kadın tehlikeli de olsa şimdiye kadar bir çocuk hayata getirme şansına nail olamamıştı. Bunun nedeni belki de korkmasıydı ama üzüldüğü tek şey buydu. İnsanlar arasından oyalandığı kişiler vardı evet ve en son ilgiendiği çocuk geldi aklına. Yirmi sekiz yaşında olsa da çocuktu kendi gözlerinde. Onu düşünürken uğursuz bir his oturmuştu kalbinin üzerine. İçindeki hislere güvenirdi hep ve düşündüğü çocuğun ölümünü görür gibi oldu. Güzel yüzündeki deminki huzurlu gülümseme kaybolmuş ve yerine onu kayıkçıya götürülmeden kurtarmak gelmişti. Bunun içinse iki tanrıyla yüzleşecekti. Hades, ölümün yüce tanrısı. Gece ölümle bağdaşık olduğundan ona da derin bir saygı duyuyordu ve ondan çekiniyordu da. Yer altı ürktüğü bir bölge olmuştu hep sarı saçları hızlı yürüyüşünden dolayı dalgalanan tanrıçanın.

Beyaz bedenini saran keten kırmızı elbisesi, kırmızı dudakları ve sürme çekili mavi gözleriyle insanların arasında kalp çalmanın ne kadar kolay olduğunu hatırladı. Yine geçici bir gönül uğraşı bulabilirdi. Erkekler, hep aynılardı. Aklına ikinci tanrı geldiğinde kalbinin sıkıştığını hissetmişti. Hermes, haberciydi ve bir görevi de ruhları kayıkçıya kadar götürmekti. Nyks ile bir gece geçirmiş ve ertesi günse ilk güneş ışıklarıyla tanrıçanın kalbini kırarak gitmişti. O gün aydınlığa karşı olan nefreti kendisini sevgili gecesine daha da yakınlaştırmıştı ve erkeklerin sadece bir oyuncak olduğunu hatırlatmıştı kendisine. Hermes'e bu kadar kızgın olmasının altında yatan gerçek nedense onun lanet olası yakışıklı biri olmasıydı. Eh sadece tanrıçalar değildi çekici olanlar. Oh yüce Zeus adına neler düşünüyordu böyle? Kendine gelmesi gerektiğini hatırlatırken Hades'in topraklarına doğru gidiyordu. Hermes'i kayıkççıdan önce bulmaya. Mavi gözleri her an öfkeyle parlamaya hazır bir biçimde bakıyordu ve onu görenler kesinlikle yoldan kaçmaları gerektiklerini anlardı.

Adımları koşmaya dönerken saçları bir kırbaç misali sırtına çarpıyor ve tenini okşuyordu. Normal bir insan olsa bu saç darbeleri bir süre sonra canını acıtıcı derecede olurdu. İnsanların çığlıklarını duyduğunda büyük bir parçalanmışlığı görmüştü. Mavi gözleri yerde yatan kanlı bedene iliştiğinde kalbi iyiden iyiye sıkışmıştı ve bir insan gibi derin bir nefes alma ihtiyacı duymuştu. İlerideki mücevherciye giren arabaya baktığında şöförü olan kendini beğenmiş züppeye nefretle bakmıştı. Eğer insanını kurtarabilirse ve Hermes'in o sersem kendinden memnun gülümsemesini silebilirse onunla ilgilenecekti. Yerdeki bedenin yanına diz çöktü. Dizleri topzlarla kirlenip güzelim beyaz teni kirlenmişken ruhunun terkedip terketmediğini kontrol ediyordu. Ruhsuz bir kabuk gibi olan bedene bakarken mavi gözlerinden bir damla yaş düşmüştü adamın tenine. Beyaz tenli, gamzeli, kıvırcık kahverengi saçlı bu çocuk ona her zaman melekleri anımsatmış ve belki de onu çocuğu gibi gördüğü için birlikte olmuştu. Tamam pek annece gözükmese de bu sayede onun hayatına girmiş ve korumuştu. Şimdiye kadar. Ayağa kalktı ve güzelim bedene baktı üzüntüyle. Hermes çok kahkaha atmış olmalıydı! Tanrının yürüdüğü karanlığa kolayca geçerken o kanatları kırılasıca tanrının dediği son sözleri duymuştu. Eh kendisine zevksiz diyorsa Hermes de çirkin olmalıydı çünkü onu da seçmişti daha önce. Hızlı adımlarla ona yürürken kıvırcık saçlı gözlerinde umut ışığıyla bakıyordu kendisine. Sanki tek umudu gibi. Ah, tabii ki de tek umudu kendisiydi!

'Hermes kusura bakma ama kargoda bir değişiklik olacak. Kayıkçıya götürmeyi denemen için beni geçmen lazım ve sinirlendiğimde nasıl olduğumu da biliyorsun değil mi hayatım?' demişti mavi gözlerini içinde çakan şimşeklerle onun gözlerine yönelterek. Kıvırcık saçlısının kendi arkasına geçtiğini farketmişti. Korunabilecek gibi. Eh, hiç çocuğu olmasa da bu annelik korumasının olmayacağı anlamına gelmiyordu. Kollarını birbirine kavuşturarak dik bir duruşla Hermes'e bakıyordu. Lanet olsun birlikte geçirdikleri gecenin sonrasındaki ilk karşılaşmalarındaki o küstah ifade tanrının dudaklarında dolaşırken tüm gücüyle tokat atmak istemişti ona. Evet, insanların duyguları benliğini çoğu zaman ele geçirebiliyordu. Yine de kalbi kırılmış bir kadın her yerde aynıydı. Tehlikeli ve ne yapacağı bilinmez.

'Eh bu davranışların her ne kadar seni 'yüceltse' de onun ruhunu Hades'le anlaşma yaparak kurtarabilme olasılığım olduğunu unutuyorsun sanırım. Ah haberci ve sinsi birisin Hermes ama bir kadının kızgınlığıyla yüzleşecek kadar cesaret yok sende. Erkekliğin tek tanımı biriyle yatmak değildir değil mi?' Bu sözler tatlı bir şekilde dudaklarından dökülürken o gece gönlünü çaldığı tatlı görünüşe bürünmüştü. Kesinlikle soluk kesici mavi gözleri onun gözlerine kenetliyken ikisi de Nyks'in yapabileceği delilikleri biliyordu. Hades'ten ne kadar korksa da -evet korkuyordu!- onunla anlaşmaya çalışabilir ve onun bir tür kölesi olabilirdi. Yer altı ve gecenin karanlığı çok mu uzaklardı birbirine?

Bedenleri neredeyse değecek gibiyken eli Hermes'in oğlana uzanan eline gitti ve elini elinin içine yerleştirerek aşağıya indirdi. Henüz kimse gitmeyecekti biryere. Dolgun dudaklarında ne bir tebessüm ne de bir somurtma vardı. Çok kızarsa Hermes'e kötü şeyler yapabilirdi. Ah çok dokunamazdı gerçi. Ne de olsa o korumalı bir tanrıydı. Lanet olası cazibesi Nyks'i her zaman kendisine çekse de işin içine Nyks'in sahip olduğu biri girdiğinde oyuncağı alınmış huysuz bir çocuk gibi büyük fırtınalar kopartabiliyordu. İnsanlaştığını iyiden iyiye farkederken o yakınlıktan Hermes'in vücudunu hissedebiliyordu. Yine onun oyuncağı olmayacaktı ama. Umut Hermes'in yolunda bitmişti. Gün ışıklarıyla birlikte ettiği yemini biliyordu herkes. Çıkarı olmadığı sürece yatmayacaktı. Sevse durum değişirdi ama Hermes o sevgiyi bile haketmiyordu ki. Eli tanrının elinde gergin olduğu için de biraz kuvvetle tutuyordu. Meydan okumayı her zaman sevmişti. Savaşları sevmese de kavgaları severdi.

'Küçük olarak gördüğün bu ölümlü senden daha çok sevebildi. Senin gibi kırıp gitmedi. Evet, muhteşem yanlışlar için seçimler yapılabilir. Sana bir şans verilmişti Hermes. Sense sadece gittin. Ah, Hades bana en fazla ne yapar? Gece'nin efendisi olarak benim patronum olur anca. Sen Hermes? Böyle davranmanın tek nedeni seni yenebilme olasılığımdan korkman. Düzgün hitap et!' Gözlerindeki şimşekle birlikte eli de çakan şimşek gibi patlamıştı tokat şekliyle Hermes'in suratında. Tanrı bunu kiç beklemiyordu ki kendisine bakarken bir tuhaf bakmıştı. Onun insanı, oğlu diyebileceği tek insanını Hermes'in aşağılık kollarına vermemeye kararlıydı. Hermes'in güneşi sevdiğini biliyordu ama birinin yatağına girmesi için gece gerekiyordu ona ve gecesi giderse gündüzleri ona asıl işkence olurdu. Nefesleri birbirlerinin yüzüne değerken ona bakan ölümlü ruh ikisi arasındaki durumu anlayamazdı. İnsanlarla olmaktan daha farklıydı ve insan kadınlarından daha tehlikeli olduğu bir gerçekti. Sarı saçları yüzünün etrafında dalgalanırken hafif aralık dudakları genelde erkeklerin odak noktası olurdu. Gözlerini hafifçe kısarak bakmıştı Hermes'e. Yanağı kızarmamıştı pek, sonuçta insanlar gibi uzun süre kalmazdı bir iz.
Ölümlü ruh isteksizce Hermes'in arkasına gitmiş, kendisine yalvarırcasına bakmaya başlamıştı. Onu yine kaybedecekti biliyordu ama şimdi kaybetmek istemiyordu. Sevgi ve ilgi göstermek istiyordu. Fahişeler koruma altına aldığı topluluk olsa da onlara tam olarak kızım diyemiyordu. Gece olarak onlara göz kulak olurken Hermes'in koruması altındakileri de koruması gerekiyordu bazen. Evet, yakışıklı Hermes'ten tiksiniyordu. Onun olmayı istemesi için birçok neden olsa da o sadece kendini beğenmiş rezilin tekiydi.

Hermes'in tokatla değişen yüz ifadesi kendi egosunu tatmin ederken fanisini önüne alması bu oyunu kaybettiğinin göstergesiydi. Tabii ki şimdilik. Gecenin sinsi karanlığında yapacağı saldırıları kim bilebilirdi ki? İnsanının gözlerine bakarken huzur aşıladı sadece. Gittiği yer korkması gerektiği bir yer değildi. Gülümsedi insanına. O da titrek bir gülümseme göndermişti kendisine. Hermes'in koruyuculukla ilgili dediği şeylerle ufak bir kahkaha atmış ve 'Senin koruyuculuğuna ihtiyacım yok Hermes. On dakika içinde onu götürüp gelebileceğini biliyorum. On dakika sonra burada ol. Yoksa parlak güneş ışıkları gözlerini hassaslaştırır. Karanlığa ihtiyacın var.' demiş ve tanrıya en tatlı gülümsemesini yollamıştı. Zihninden geçen şeyleri anlayamadığını biliyordu ve bu işine gelirdi. Duygusal saldırılarıyla bunalıma sokmayı severdi canlıları. Sinirlendiğinde toplu intiharlar yaratırdı insanların dünyasında. Ah, eğlenmek. Hermes gözden kaybolduğunda kahkahalar atmış ve saçını geriye atarak onu beklemeye başlamıştı.

Bekledi, bekledi. Beklediği zaman aslında sadece altmış saniye gibiydi. Bir tanrı ya da tanrıça olmak zaman kavramının dışında olmak demekti. Saçları hafif rüzgarla dalgalanırken mavi gözleri Hermes'i bekler halde ileriye bakıyordu. Kadının gözlerinde ne bir hüzün ne bir mahvolmuşluk ifadesi vardı. Hatta neşeliydi de denilebilirdi. Hermes'in elleri saçlarındayken fısıldadığı cümlelere odaklanmıştı. Derdinin bir kısmı aşktı evet. Hermes'in gözlerine odaklamıştı mavi gözlerini. Hafifçe gülümsedikten sonra 'Aşk işin içinde bulunan bir öge sadece. Senden ve diğer tanrı yada tanrıçalardan eksik bir yanım var Hermes. Gecenin hakimi olsam da evladım yok. Belki de olmayacak. Korkuyorum, ah evet. Bunu sana itiraf ediyorum. Birlikte olduğumuzda tanrılar için nasıl desem genç sayılırdım. Hem bütün bu Hades'e gitme konuşması ne? Benim için endişeleniyor, olamazsın değil mi?' demişti. Eğer kendisini düşünse sinsi gibi değil sabah bir konuşma yaparak terkederdi onu. Gözleri onun gözlerindeyken saçındaki ele değdi yavaşça dudakları. Bu dudaklar birçok erkeğin kanını kaynatmamış mıydı? Bu erkeği de kendisini seçmesi için kandırmamış mıydı? Ah hayır şimdi onu baştan çıkarma gibi bir niyeti yoktu ama aşk oyunu oynamanın kime zararı olabilirdi ki? Sakin olduğunda tatlı biri oluyordu ve sakindi Hermes'e bakarken.

Sonsuza dek bu oyunu sürdüreceklerdi. Önce ufak kavgalar olacaktı. Birbirlerini delirteceklerdi hep. Daha sonra da bu an gelecekti. Hep. Hep. Hermes ona doğru uzanırken dudaklarını ona sundu ve yumuşak öpücüğe izin verdi. Hermes'e asla belli etmediği şey aslında ona hiç aşık olmadığı sadece keyfi için kullandığıydı. Masum rolü yapmak en sevdiği şeylerdendi. Dudakları adamın dudaklarındayken ertesi sabah mutlu olacağı birşey yaptı. Bembeyaz bedeni adama değerken şimdiye kadarki gecelerini en iyi geçirten bu tanrının olabilirdi yine bu gece. Geceleri daha özgür hissediyordu kendisini, daha deliydi. Bu dans sonsuza dek sürecekti ve her seferinde ikisi kendi kumarlarını oynayacaklardı. Hep nefret edecekmiş gibi görünüp gecelerini zehir edecek sonra da sevgisiyle tek bir gece sarmalayıp yeniden işkence çektirecekti bu tanrıya. Dudaklarını hafifçe çekerek 'Sonsuza dek bu oyun devam edecek unutma.' demişti. Mavi gözleri zevkle parıldarken gülümseyerek öptü tanrıyı.

'Sonsuzluğu geçirebileceğimiz birçok yer varken burası pek iyi bir seçim değil. Eh, gecedeyiz. Kendini geceye teslim et gün ışıkları doğana kadar tabii ki' demiş ve şirin gülümsemesiyle tanrının koluna girmişti. Evet gün geçtikçe davranışları değişiyordu, kişiliği de öyle. İlk zamanlarda sadece iyilik için çalışan bu tanrıçanın kötülüğe kaydığını bilen pek insan yoktu. Geceleri tüm insanları korumakla görevli olsa da genellikle erkekleri korumaması dikkat çekmiyor değildi. O etraftayken ölenler erkekler olurdu, kızlar genelde kukla oynatıcısı gibi oynatırlardı onları. Bunu yapmalarını sağlayan saygı duymadıkları tanrıçalarıydı. O güzel boyunlarını kesilmekten kurtaran tanrıçaları. İşte bu yüzden tüm erkeklerin dikkatli olması gerekirdi kendi yanında. Hermes ile birlikte uzaklaşırlarken içten içe gülüyor ve bir sonraki hamlenin ne olacağını düşünüyordu. Ne de olsa ikisinin oyununda hamleler önemliydi. Eğer sağlam bir strateji kurulmazsa yeniliş kaçınılmazdı ve kaybediyor gibi görünse de bu ona çok şey kazandıracaktı. Evet. Oyun oynamak eğlenceliydi. İkisi de gözden kaybolduklarında sadece sessizlik hakimdi az önce bulundukları yerde.